یکی از زیباترین برش های گوهرها به شکل اشک یا قطره به شمار می رود . سطح این نوع برش را صفحات لوزی شکل یا چند ضلعی پوشانده است. اشخاص معروفی، جواهرات ساخته شده با این برش ها را به صورت گوشواره های زمرد، یاقوت قرمز و یاقوت کبود که به صورت منحصر به فردی طراحی شده اند، استفاده می کنند.
به دلیل آنکه سطح گوهر با صفحات متعدد لوزی شکل یا چند ضلعی تراش خورده است، درخشندگی و بازی رنگ بسیار خوبی را نشان می دهد. این نوع برش، همچون پوششی سطح گوهر را پوشانده و به نور اجازه می دهد تا به صفحات مختلف آن که در جهات متفاوت تابیده، بازتاب کنند و تابش و درخشندگی ویژه ای را به ارمغان آورد.

به دلیل آنکه سطح گوهر با صفحات متعدد لوزی شکل یا چند ضلعی تراش خورده است، درخشندگی و بازی رنگ بسیار خوبی را نشان می دهد. این نوع برش، همچون پوششی سطح گوهر را پوشانده و به نور اجازه می دهد تا به صفحات مختلف آن که در جهات متفاوت تابیده، بازتاب کنند و تابش و درخشندگی ویژه ای را به ارمغان آورد.
قدمت این نوع برش به بیش از 800 سال پیش می رسد. درگذشته این برش تنها مخصوص اعضای خانواده های سلطنتی و شاهزادگان بود. ناپلئون گردنبندی با 10 الماسی که به این سبک برش خورده بودند و هرکدام بیش از 4 قیراط وزن داشتند، به ملکه ماری لوئیس هدیه داد.

با پیشرفت تکنولوژی در قرن 17 از محبوبیت این برش کاسته شد. اما در سبک هنری art-deco مجدد مطرح شد و همچنان یکی از برش های با ارزش به شمار می رود. علت آن که این برش نسبت به سایر برش ها معروف نیست شاید به دلیل هزینه زیاد در روند تراش گوهر به این روش است که البته درخشندگی و بازی نور بسیار خوبی را نشان می دهد.

در روند برش گوهر به این سبک، ابتدا باید مطمئن شد که گوهر در طول برش شکسته و خرد نمی شود. معمولاً سوراخی افقی در نزدیکی نوک یا انتهای گوهر برش خورده زده می شود که زنجیر و سیم و یا هر نوار تزئینی دیگر از آن عبور کند. دربرخی اوقات کلاهکی با سیم آن را می پوشاند.

گوهرهایی که برای این نوع برش انتخاب می شوند باید دارای سفتی و سختی مناسبی باشند همچون سیترین و آماتیست از خانواده کوارتز، توپاز، یاقوت قرمز و یاقوت کبود.
این برش در دوره های ویکتوریا و ادوارد بسیار معروف بود. در گذشته این برش بر روی گوهرهایی همچون الماس ، یاقوت کبود و یاقوت قرمز زده می شد ولی امروزه بر روی گوهرهایی ارزان تر زده می شود.